İbadet, ibadet illâ ibadet! Sonra, dünyada olsam da, iki rekât namaz kılsam diye bu günlerimizi arayacağız. Onun için uyanalım.

“İçinizden bir cemaat bulunsun ki; (dinî ve dünyevî) hayr (ve faydalar)a davet edeler, (Kitap ve Sünnet’e uygun olup, şerî‘at ve akıl tarafından da güzel bilinen) ma‘rûfu emredeler, (Kitap ve Sünnet’e uygun olmayıp, şerî‘at ve akıl tarafından da reddedilen) münkerden nehyedeler! İşte ancak onlar felâha eren (ve umduklarına nâil olup korktuklarından emniyete erişen)lerin ta kendileridir!”[1]

Oturduğunuz yerde uyursanız, ne görmek kalır, ne işitmek, ne konuşmak, ne düşünmek. Neden? Çünkü gören rûh idi, konuşan rûh idi, anlayan rûh idi. O gidince hepsini alıp gitti. Gelince de hepsini geri getirdi. Ne garip işler oluyor. Uyanır uyanmaz görmemiz, işitmemiz, anlamamız, hepsi geri geliyor. Susamışsak hatırımıza su geliyor, çay içmek istiyorsak çay geliyor, acıkmışsak yiyecek geliyor.

Nûh (Aleyhisselâm)ın kavmi uzun müddet peygamberlerini inkâr edip küfür üzere ısrar etmişlerdi. Allah Te‘âlâ 40 sene, başka rivayete göre 90 sene boyunca onlardan rahmetini kesmişti, kadınları da kısır kalmıştı. Bunun üzerine halk Nûh (Aleyhisselâm)a gelerek ona: “Bizi bu durumdan kurtar” dediler. Nûh (Aleyhisselâm) da onlara tevbe etmelerini söyledi. Şu âyet-i kerîmelerle bu durum açıklanmaktadır:

Üzerimizden nimetlerini ek“sik etmeyen, bizleri İslam diniyle şereflendiren ve Muhammed Aleyhisselâm’ın ümmetinden kılan Allah’a (Celle Celâlühü) hamd olsun! Bilinmesi yerinde olur ki, Hak Subhânehu (noksanlıktan münezzeh olan Hak Teâlâ), mutlak sûrette nimet verendir. Eğer bir vücud varsa, onun yüce mukaddes Zât’ından hibe edilmiştir. Eğer bir beka varsa, O’nun yüce Sultan Hazreti’nden bir ihsandır. Bütün kâmil sıfatlar O’nun rahmetiyledir. Hayat sahibi olmak, bilmek, işitmek, güç yetirmek ve konuşmak gibi sahip olduğumuz sıfatlarımızın hepsi O’nun bahşişidir

Ruhul Beyan’da bu âyetin tefsirinde şöyle buyrulmuştur: “İbrahim Havvas (Kuddise Sirruhu) buyuruyorlar ki: Kalbin devası yani ilacı beştir:

İslâm davasında zorluklara katlanılır. Cemaatimizin bir kısmı dışarıda kalmış. Ya Rabbi! Hepimize duyur. Hepimizi doyur ama bezdirme.

“Ey iman edenler! Sabırla ve namazla (Allah Teâlâ) yardım isteyin. Muhakkak Allah (Teâlâ Hazretlerinin yardımı) sabredenlerle beraberdir.”[1] Âyetimizde Mevlâ Teâlâ “İki şeyle (sabretmekle ve namaz kılmakla) benden yardım dileyin” buyuruyor. Şimdi dünya halkı sabrı da bıraktı, namazı da bıraktı. Peki maksûdlarına nasıl ulaşacaklar?

Mahmûd Efendi Hazretleri 1927’de Trabzon vilâyetinin Of kazasının Miço (Tavşanlı) köyünde doğdu. Babası Mustafa oğlu Ali Efendi, annesi Tufan kızı Fâtıma Hanımefendi verâ ve takva ile maruf muhterem kimseler idiler. Ali Efendi köyün camisinde imamlık yapar, aynı zamanda kendi tarlasında da ziraatla meşgul olurdu. Tarlası câmiye uzak olmasına rağmen vazifesini hiç aksatmaz, mutlaka câmiye gelir, ezan okur ve namazı kıldırırdı.

İnsan çok kere kendisinin bir şey olduğunu zanneder ve kendi kendine bazı hükümlerde bulunur. Ancak insanın şahsî fikirleri bir şey ifade etmez. Daima Allah Teâlâ Hazretleri’nin buyurdukları doğrudur. Öyle ise Mevlâ’nın (Celle Celâlühü) buyurmuş olduğu işlerin âmili olmaya gayret etmeliyiz ki makbul kullardan olalım. Âyet-i celileye geçmeden evvel sebebi nüzûlünden bahsedelim.

Îmân, itikâd temeldir. Bunda yanlış olursa hiç müsamaha yoktur. Fakat amellerde hata olursa affedilebilir. Bir insanın itikadında bozukluk varsa, hiçbir işinde hayır yoktur. Her bir Müminin itikadının Ehl-i Sünnet ve Cemaat Mezhebine uygun olması lazımdır. Çünkü itikadda en doğruyu Ehl-i Sünnet ve Cemaat Mezhebi bulmuşlardır. Bunlar: Nesefî, Sevâdü’l-A‘zam, Şerh-i Makâsıd gibi muteber akâid kitaplarında yazılıdır.

İman ve amel-i salih olmadıktan sonra dünyaya niye gelinir ki? Elhamdülillah Rabbimiz bize hem iman hem de amel-i salih nasip etti, aramıza sevgi verdi. Onun için birbirilerimizi kayırıyoruz. Bu nefeslerimiz bitinceye kadar böyle devam etmeli. Nefeslerimiz bitti mi bir daha iman ve amel-i salih yok.

Biz dinimize sahip olsaydık, bu inkârcı tilkiler, bu vadilerde böyle dolaşamazlardı. Gelin arkadaşlar uyanalım, tövbe edelim, şeriatımıza, tarikatımıza sahip olalım. Namusumuzdan daha mühimdir, şeriatımız, tarikatımız daha mühim değil midir, size soruyorum? Neden mühimdir? Çünkü biz şeriat ve tarikat sayesinde adam olduk, bunlar sayesinde namus nedir, aile nedir bildik, öyle değil mi arkadaşlar? Dinimizden, tarikatımızdan daha sevgili hiçbir şeyimiz olmamalı. Onun aşıklısı olmak lâzım. Düşmanımıza aman vermemeli, fırsat vermemeli, dil uzattırmamalıyız.

Âmir-memur, fakir-zengin, erkek-kadın, genç-ihtiyar her kim benim Hüda’ma tabi olursa yani ona inanır ve onunla amel ederse onun için hiç korku yok. Ve mahzun da olmayacaklar. Âmiri, memuru, fakiri, zengini, valisi, kaymakamı, kölesi, padişahı herkes Allah’a muhtaçtır.

Ne büyük ne güzel Allâhımız var! Biz ancak ibadet edebiliriz. O yağdırır, O bitirir. Vazifemizi yapalım, ibadet edelim, zikredelim. Birbirimizin yüzünü ak etmeye çalışalım. Şimdi nefs-i emmare çalgılar ister bilmem neler ister. Aman onun sevdiğini yapmayalım. Mevla’nın sevdiğini yapalım.